Ziek en we will wait and see.. part 1

Alweer bijna een week is geleden dat ik mijn laatste verhaal online zette en dus wordt het gauw tijd voor een vervolg.

Zondag 20 maart ben ik naar Pokhara per vliegtuig vertrokken. Het vliegtuig zou om half negen vertrekken maar omdat alle mensen ruim op tijd waren gebeurde er een Nepalees wonder... Het vliegtuig vertrok al om acht uur :D

Na door de laatste controle te zijn gelopen kwam ik buiten meteen oog in oog te staan met de grootste jumbojet die ik ooit gezien heb.... Een jetstream 41 van Agni air waar ongeveer 30 mensen in kunnen. Het vliegtuig was echter maar gevuld met 18 man en dus was het bijna een privé vlucht.

De vlucht duurde een dikke 40 minuten en dit was precies genoeg voor de stewardes om ons welkom te heten met een fles cola en water door het vliegtuig(je) te rennen en pinda's uit te delen. Net toen ik de pinda's opende gingen we dalen en dus was het proppen geblazen.

Tijdens de vlucht was het uitzicht erg indrukwekkend. Vanuit het raampje had ik uitzicht op een groot gedeelte van de Himalaya bergketen.

Op het vliegveld van Pokhara aangekomen moest ik drie kwartier wachten omdat ik Yam (de eigenaar van mijn verblijfplaats) niet meer kon bereiken. Maar na drie kwartier stond ik dan ook echt oog in oog met Yam Thapa een vriendelijk ogende man. Samen met Yam ben ik in een taxi naar het buspark van Pokhara gereden waar hij per motor verder de bergen in ging en ik in de taxi bleef zitten. Een taxirit die ik nooit meer zal vergeten...

Vanaf het moment dat de taxi Pokhara uit reed veranderde de weg in zandweggetje gevuld met dikke keien. Eerst moesten we de bergen in klimmen waarbij de auto zo hard op en neer bewoog dat ik mijn hoofd minimaal 20x gestoten heb. Na hoogte gemaakt te hebben moesten we weer afdalen en dit zorgde voor een kleine interne verplaatsing binnen mijn lichaam. Mijn hart verplaatste zich namelijk van mijn borst naar mijn keel. De weg was precies breed genoeg voor de auto, de keien waren groter dan de wielen en de afgrond gaapte aan de linkerkant van de auto, kortom ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik na een autorit weer veilig uit kon stappen..

De eindbestemming was Pandeli: een klein dorpje midden in één van de hoogste heuvels van Nepal. Na betaald te hebben stapte ik uit en meteen werd ik overspoeld met één van de mooiste panorama's uit mijn hele leven. Vanaf Yam zijn huis kun je in één oog op slag de bergen, Pokhara, een groot gedeelte van Pandeli, Lake Pewa en een aantal bossen zien.
Na bekomen te zien van deze "panoramashock" heb ik kennis gemaakt met Yam zijn gezin. Het gezin bestaat uit vier mensen.
Yam: De man des huizes en leerkracht aan de higher secondary school.
Bindu: Yam zijn vrouw. Bindu is een geweldige kok en zorgt verder voor het huishouden en de kinderen.
UK: De oudste zoon 12.
Aragaz: De jongste zoon van 8.

Met de twee boys had ik snel contact en heb ik diezelfde dag nog gekaart, cricket gespeeld en gestoeid.

Die avond heeft Yam mij de omgeving een beetje laten zien. Vlakbij het huis liggen twee scholen. Aan de linkerkant ligt de Higher Secondary School, een Gouverment School waar Yam als Science teacher werkt.
Aan de rechterkant ligt de Pandeli Prahabat Privat boarding School die door Yam zijn broer Atma gerund wordt.
De bedoeling was dat ik zou gaan werken op beide scholen..


Na deze korte rondleiding had Bindu Dalbat klaar staan en hebben we als "gezin" samen gegeten, zij met hun handen ik met een lepel.
Die nacht kwam de Dalbat er aan alle kanten uit en dus werd ik de volgende ochtend behoorlijk zwak wakker. Vol goede moed toch opnieuw wat rijst naar binnen gewerkt en op weg gegaan naar Saragot hill de heuveltop net boven Pandeli. Tijdens deze trip bleek pas hoe zwak en ziek ik was. Vlak voor de top viel ik bijna flauw en dus ben ik al strompelend weer naar beneden gelopen, waar ik weer in bed ben gekropen. De rest van de middag heb ik geslapen en een aantal toiletbezoekjes gedaan..

's avonds heb ik samen met Yam een plan gemaakt voor de Higher Secondary School. Omdat de studenten (op beide scholen) met hun examen bezig waren was lesgeven niet echt een optie. Ik zou de komende weken daarom een vrijblijvend Engelse spreeklessen gaan starten waarin studenten het echte basisengels onder de knie konden krijgen. Daarnaast ging ik de computers repareren.
Eventueel kon ik in een later stadium wat workshops geven en zo was er een duidelijk plan.
Die avond opnieuw alleen wat rijst gegeten die ik 's nachts keurig binnen hield.

De volgende morgen voelde ik me een stuk beter ( ondanks het feit dat mijn dag al om 5.30 begon..) en heb ik kennis gemaakt met de directeur van de school. Toen ik vroeg of hij als school nog speciale wensen had kreeg ik te horen dat hij niet echt vrijwilligers nodig had. Ik stond perplex. Ik had 1,5 maand vrij van mijn werk, geen inkomen en geen fatsoenlijk onderdak om deze school te helpen en de directeur zei ijskoud dat hij geen hulp nodig had...
Dit was voor mij meteen de eerste en meteen ook laatste ontmoeting met deze "arrogante" man. Goh wat baalde ik van deze reactie.

Gelukkig waren andere leerkrachten wel erg enthousiast over mijn komst. Met name de docent Engels was erg enthousiast over mijn engels-niveau :), en dus besloten we om de volgende dag de Engelse spreekexamens samen af te nemen.

De dag daarop zat ik keurig te wachten voor het klaslokaal.. 10 minuten gingen voorbij, 30 minuten gingen voorbij.. een uur ging voorbij toen de directeur naar mij toe kwam en vroeg of ik de examens ook af kon nemen. Hij had mijn hulp dus nu wel nodig? Uit respect voor de studenten en natuurlijk ook een grote hoeveelheid nieuwsgierigheid heb ik die middag bij 62 studenten het engels spreekexamen afgenomen.

De studenten zaten behoorlijk zenuwachtig tegenover mij, maar allemaal hebben ze uiteindelijk hun examen gehaald. Wel raar om nu in eens in de rol van middelbare school leerkracht te kruipen..

Het vervolg volgt snel in part 2 ;)

Groetjes en veel liefs,

Bokke ( of Gerrit aangezien Bokke hier letterlijk mannelijke geit betekent ;) )